Çocuklarda dikkat eksikliği konusunun yeni yeni gündeme geldiği ve neredeyse her annenin aynı şeyden yakındığı dönemlerde ‘’Ay yok artık, bütün çocukların mı ADD’si var canım’’ diye kendi kendime söylendiğimi hatırlıyorum. Ne kadar ukala, ne kadar dar görüşlüymüşüm! Aradan 10 sene ya geçti ya geçmedi ama bence artık hepimiz aynı dertten mustaribiz: Dikkat eksikliği ve sıkılma alerjisinden.

Fazla uzağa gitmeye gerek yok, kendimden biliyorum. Seçerek tüketiyorum desem de belli bir akışın kendimce müptelasıyım. Podcast’lerim olmadan toplu taşıma ve yürüyüş sıkıcı geliyor mesela. Kitabım veya sudoku uygulamam olmasa bekleyişler buhran sebebi olabiliyor. Neden sadece o anda içinde bulunduğum yere, duruma ve etkinliğe veremiyorum kendimi? Neden zihnimin sıkılmaya tahammülü yok? Niye hep oyalanmak, tüketmek, yeter ki boş durmamak derdinde?

Bilim insanlarına göre zihnimizin otomatik bir eğilimi bu. Yani doğamızı fazla suçlamayalım, binlerce yıllık hayatta kalma güdülerimizin eseriyiz. Ne kadar geniş bir dikkat çerçevesinden yaşarsak, tehlikelere karşı o kadar atak davranacağımızı düşüne düşüne bugünlere gelmişiz. Şimdi artık aslanlar, timsahlar ve sırtlanlar denklemden çıkmış olsa da, anında değişen, değiştirilen seçenekler ve sonsuz akışıyla sosyal medya, uygulamalar, oyunlar, Netflix ve benzerleri girdi gündemimize. Koskoca sektörler, gündelik bir limiti olduğunu aklımıza hiç getirmediğimiz dikkatimizin peşinde. Biz can sıkıntısından kaçmanın, eğlendirilmenin, oyalanmanın peşinde. Bu kez kendi yarattığımız aslanlara, timsahlara ve sırtlanlara bozuk para ediyoruz dikkati.

Oysa ’’Kalbinizin gerçek arzularıyla ne kadar çok bağlantıda olursanız, dikkatinizi dağıtan şeylere o kadar az tahammül etmeye başlarsınız’’ diyor Adam Robinson. Çünkü ilgimizi çeken, eğlendiren, öğreten, şaşırtan, düşündüren, ilham veren her türden içerik, ancak bu şekilde üretilebiliyor. Dikkatimizi odakladığımızda ve hiçbir dışsal akışın bizi yapmak istediğimiz şeyden alıkoyamadığı o içsel, korunaklı ve yaratıcı akışta.

Ege