Kendime dair en hoşlanmadığım özelliğim bir yerlere bazen (genellikle haftasonları) geç kalıyor olmam. Hazırlanması –hemcinslerimin yükselttiği ortalamaya göre- uzun süren bir insan olmasam da hazırlanmaya başlaması uzun süren bir insanım. Hep çok fazla vakit varmış gibi geldiğinden şu kitabı biraz daha okuyayım, çayımı içerken bir şeyler daha yazayım derken buluyorum kendimi. Ve geç hazırlanmaya başlayınca, bir de üzerine İstanbul ve eşi benzeri olmayan kalabalığı eklenince –hiç şaşırtıcı değil- geç kalıyorum.

Bir gün bir yemek randevuma giderken –kurmalı kol saatimi 15 dakika ileri kurduğumdan habersiz- buluşma yerine erken gitmiştim. Daha doğrusu duvar saatini gördüğümde –ve emin olmayıp telefonumunkiyle kontrol ettiğimde – içime dolan mutluluğun, buluşacağım kişinin buluşma mekanına benden geç gelmesinin bende hediye etkisi yaratmasıyla eş mantıkta olduğunu anlamıştım.

Bir yere geç kalmak, gereğinden hızlı yürümek, gider gitmez nefes nefese üstündekilerden kurtulmaya çalışmak, bir an önce karşındakine konsantre olma isteğiyle “Dur telefonumun sesini kısayım.” demek, o sırada sevgiliden gelen mesajı görüp cevapsız bırakmamak, “Dur hemen şunu da yazayım, sana konsantre olacağım.” diye çırpınmaktı. Oysa bir yere erken gitmek, o an orada olmak için hazırlanmaya vakti olmaktı. Bir kere güzelliği daha gidiş yolunda başlardı. Hızlı adımlarda etrafa bakmadan yürümek yerine ağaçlara, çiçeklere,      -varsa- güzel binalara bakarak turist gibi her şeyi özümsemekti. Zamanı, hayatı durdurmak, sakinliğin tadını çıkarmaktı. Gözüne bir park kestirip çantandaki kitabın yalnızca üç sayfasını okumak bile olsa, bu isteği yerine getirebilmenin huzurlu ve hınzır duygusunu tadabilmekti. Yolda tanıdık biriyle karşılaştığında “acelem var çok pardon” demek yerine, bir arkadaşımın her zaman yaptığı gibi “yolda biriyle karşılaşma payı” bıraktığından rahat rahat sohbet edebilmekti.

İşte ben de bugün içimdeki saati ileri aldım. Bundan sonraki ilk buluşmam artık hanginizleyse, bilin ki sizden önce orda olacağım! Hem de müthiş keyfi yerinde.

Begüm