Bitirilmesi gereken çok işimiz, halledilmesi gereken çok sorunumuz var. İş listesi, evde yapılması gerekenler sanki gittikçe artıyor.  Ama aslında yapmamız gereken tek bir şey var.

Ben de eskiden yapılacaklar listesi oluşturup sonra da o ağırlığın altında ezilen, biraz onu biraz bunu bitirmeye çalışıp akşam olduğunda birçok şeyin yarım kaldığını ama aynı zamanda yorgunluktan öldüğümü gören gruptaydım. Ne zaman, o tek bir şeye konsantre olmak gerektiğini bir daha unutmamacasına öğrendim, o zaman her şey değişti.

Bazı günler yapılacaklar listem mutluluk verecek kadar kısa, bazen ise beni yoracak kadar uzun olabiliyor. İşte o günlerde öncelik sırasını doğru belirleyip o ilk maddeye yöneliyorum. Ve diyorum ki kendime, “yapmam gereken tek şey bu.” Tek. Bir ikincisi yok. Bakmıyorum listenin devamına, aklımı, ruhumu karıştırmasına izin vermiyorum. O işi layığıyla bitirmek için çoğu zaman kendime belirli bir süre tanıyorum. Kimileri bu şekilde bir çalışma sistemiyle daha üretken olabilirken kimileri strese girdiği için daha pasif kalabilir. Ben ilk gruptanım. Kendime tanıdığım süre zarfında o iş dışında hiçbir şey düşünmemek konusunda ustalaşmam gayet tabii kolay olmadı ve hiç şüphesiz şimdi de aklımı kurcalayan, dikkatimi dağıtma peşinde olan şeyler var ancak ben onlara prim vermemeye çalışıp mümkün olduğu kadar o tek şeye konsantre oluyorum. Ve gün bittiğinde istediğim birçok işi bitirmiş olmak paha biçilemez bir rahatlık ve keyif hissi veriyor. Yapmam gereken tek bir şey vardı, bu yazıyı yazmak. Şimdi diğer “tek”e geçebilirim.

P.S: Bu yolda destek almak için Gary Keller ve Jay Papasan’ın “Bir Tek Şey” adlı kitabını şiddetle tavsiye ederim.

Begüm